Ο Σωτήρης Καραμεσίνης είναι σκηνοθέτης και ερευνητής, γνωστός για την δημιουργία της μεθόδου MUSA (Musical System of Acting). Συνδυάζοντας την εμπειρία και τις γνώσεις στην μουσική, με την σπουδή στην αρχαία τραγωδία και την έρευνα στην διδασκαλία της υποκριτικής, δημιούργησε την δική του μέθοδο εκπαίδευσης και προετοιμασίας των ηθοποιών, το Μουσικό Σύστημα Υποκριτικής, το οποίο και εξελίσσει και εμπλουτίζει με εργαστήρια, σεμινάρια και έρευνα στη Βραζιλία, τις ΗΠΑ, και την Ελλάδα. Πρόκειται για ένα ολιστικό  σύστημα προσέγγισης  του ηθοποιού , το οποίο είναι βασισμένο στην έρευνα της σχέσης της υποκριτικής με την μουσική με τον αρχαίο ηθοποιό, και εισάγει τη μουσική ως θεμελιώδες στοιχείο και καταλύτη, στην εκπαίδευση του σύγχρονου ηθοποιού, στην καθημερινή του άσκηση και στην σύνθεση της παρτιτούρας του ρόλου του.

Από το 2008 ζει στο Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου σκηνοθετεί, διδάσκει σε ανώτερες και ανώτατες σχολές παραστατικών τεχνών, παρουσιάζει την μέθοδό του σε συνέδρια και διεθνή εργαστήρια θεάτρου και έρευνας, και προετοιμάζει ηθοποιούς για ρόλους ( acting coach), σε ταινίες και σειρές για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

Είναι επιστημονικός συνεργάτης στο ερευνητικό εργαστήριο “Forms and Effects, Frontiers and Passages of the Theatrical Language”, που αποτελείται από καθηγητές του μαθήματος της Αισθητικής και της Θεωρίας Θεάτρου του Center of Letters and Arts του Πανεπιστημίου UNIRIO, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.

Είναι επίσης επιστημονικός συνεργάτης με εξειδίκευση στην Πολιτιστική Διπλωματία και τις Παραστατικές Τέχνες  στο Εργαστήριο Στρατηγικής Επικοινωνίας και Νέων Μέσων του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πειραιώς.

Την χρονιά 2017-18 θα διδάσκει υποκριτική ΜΟ.Υ.ΣΑ, στην Δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν.

Σπούδασε Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου και μουσική (σαξόφωνο, κρουστά, Θεωρητικά και Αρμονία) στο Ωδείο Αθηνών, στο Ιαμβικό Ωδείο και στο Studio Latin στο Παρίσι.

Το 2008-9 έκανε ένα πρωτοποριακό βήμα στο να διδάξει τις Βάκχες του Ευριπίδη, στην βραβευμένη θεατρική ομάδα της ταινίας «Η Πόλη του Θεού»( “Nós Dο  Morro”).

Από το 2000 έως σήμερα, σκηνοθέτησε στην Ελλάδα, την Κύπρο και τη Βραζιλία, θεατρικά έργα των Ευριπίδη, Ζαν Πολ Σαρτρ, Όσκαρ Ουάιλντ, Ευγένιου Ιονέσκο, Γκράχαμ Γκριν, Χάρολντ Πίντερ, μεταξύ πολλών άλλων.

Ως σκηνοθέτης-καλλιτεχνικός επιμελητής, οργάνωσε πολλές μεγάλες εκδηλώσεις σε συνεργασία με οργανισμούς και ιδρύματα, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, τον Δήμο Αθηναίων, το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, τον Δήμο του Ρίο ντε Τζανέιρο κλπ.

Το 2013 ίδρυσε την Βραζιλιάνικη εταιρία θεάτρου“Musa cia Teatral” με την οποία, μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων δημιούργησε ένα πρότυπο θεατρικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τα εκατοντάδες παιδιά και εφήβους του σχολείου της ΜΚΟ “Solar meninos de Luz”, που εργάζεται στις φαβέλες του λόφου Cantagalo στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.

Το έργο του με την ομάδα του στις φαβέλες, την μέθοδο της εργασίας του με τα παιδιά και την ζωή του στο Ρίο, πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ με τίτλο “Ευτυχισμένοι πρίγκιπες” του σκηνοθέτη Πάνου Δελληγιάννη, σε παραγωγή του Αργύρη Παπαδητρόπουλου, και την στήριξη του ΕΚΚ και της ΕΡΤ, και θα κάνει πρεμιέρα στα διεθνή φεστιβάλ την σεζόν 2017-2018.

Τι είναι η μέθοδος MUSA (musical system of acting)

Είναι μια μέθοδος άσκησης, εκπαίδευσης, προετοιμασίας του ηθοποιού και σύνθεσης του ρόλου,  με κινητήρια ενέργεια και καταλύτη την χρήση της Μουσικής.  Πρόκειται για μία αυτόνομη και ολιστική μέθοδο, η οποία οδηγεί τον ηθοποιό σε μια οργανική δημιουργία και παρουσία, πλουτίζει τα εκφραστικά του μέσα και τον βοηθά να αποκτά με ψυχοτεχνική και όχι ψυχολογική διαδικασία, τις ψυχοσωματικές καταστάσεις και την συναισθηματική ετοιμότητα που απαιτούνται για την δράση του ως ηθοποιός και να συνθέσει ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ξεχωριστό σε κάθε του ρόλο.

Η δημιουργία της MUSA είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας έρευνας στο εργαστήριο της πρόβας, της εκπαίδευσης και της προετοιμασίας των ηθοποιών για έναν μονόλογο, έναν αυτοσχεδιασμό, μια σκηνή ή για μία παράσταση. Βασίζεται θεωρητικά στην αρχαία θεωρία του Ήθους της Μουσικής, η οποία ήταν κυρίαρχη στην κλασσική αρχαιότητα και για πολλούς αιώνες αργότερα, και από την οποία προκύπτουν οι τεχνικές και οι δράσεις των ηθοποιών. Αυτή η μελέτη μοιάζει με ένα είδος θεατρικής αρχαιολογίας, αλλά συμπληρώνεται και με την μελέτη πληθώρας νεότερων και σύγχρονων θεωρητικών και πρακτικών πηγών σχετικά με την τεχνική του ηθοποιού, βρίσκεται σε έναν ζωντανό και δυναμικό διάλογο με τους μεγάλους δασκάλους της θεατρικής τέχνης, της Μουσικής, καθώς και τρίτες πηγές από τον χώρο της μουσικοθεραπείας, της δραματοθεραπείας, της φιλοσοφίας και της θεατρικής ανθρωπολογίας. Τέλος ο συνδυασμός ασκήσεων υποκριτικής  με τις πιο σύγχρονες θεωρίες των νευροεπιστημών και την έρευνα σχετικά με την μουσική και τον τρόπο που επιδρά στον ανθρώπινο εγκέφαλο, δημιουργούν ένα μοναδικό και ιδιαίτερα πλούσιο σύστημα εργασίας.